Ένας νεαρός Ελβετός ψυχολόγος διέσχισε τον Ατλαντικό για να ξεκινήσει μια νέα ζωή στην Αμερική. Παρακολουθώντας τις μεταναστευτικές χήνες, έγραψε σε ένα άρθρο του: «Πώς ξέρουν αυτές οι χήνες πότε να πετούν; Ποιος τους λέει τις εποχές; Πώς εμείς, οι άνθρωποι, ξέρουμε πότε πρέπει να προχωρήσουμε; "

Ενώ ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να κάνει την ιδέα να προχωρήσουμε αδύνατη, ωστόσο δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί μια τέτοια απώλεια είναι ξεκάθαρη και αμετάκλητη. Όμως υπάρχει ένα είδος θλίψης, που γεννιέται μετά από έναν χωρισμό, που ενώ η απόφαση είναι σωστή, πολλοί επιστρέφουν επανειλημμένα στην ίδια νοσηρή σχέση. Οι σχέσεις με ένα ιστορικό διάλυσης και επανένωσης είναι αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν κυκλικές σχέσεις.

Και συνήθως η απροθυμία να απομακρυνθεί κάποιος από μια σχέση που του κάνει κακό, βασίζεται στην πεποίθηση οι άνθρωποι αλλάζουν. Όμως αυτό το στοίχημα στην προοπτική της αλλαγής είναι μια υπερβατικά αισιόδοξη πεποίθηση. Είναι επίσης μια επικίνδυνη πεποίθηση, γιατί η αισιοδοξία μπορεί να μας κάνει να μη βλέπουμε τα προειδοποιητικά σημάδια, τα οποία είναι προφανή για τους άλλους.

Ίσως, πιστεύουμε ότι ο πρωταρχικός μας ρόλος είναι να θεραπεύουμε και να φροντίζουμε για τους άλλους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι χάνουμε τον εαυτό μας. Ίσως, φοβόμαστε μη γίνουμε εγωιστές και η σκέψη να φύγουμε από μια σχέση, λόγω των δικών μας ανεκπλήρωτων αναγκών και επιθυμιών να μας φαίνεται αδιανόητη.

Το μόνο σίγουρο είναι πως η απόφαση είναι πολύ δύσκολη, όταν η ελπίδα πως ο άλλος θα αλλάξει, τα θολώνει όλα. Όμως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναρωτηθούμε: Μπορώ πραγματικά να είμαι αυτός που είμαι και θέλω να είμαι με αυτό το άτομο; Μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες;

Μόλις αναγνωρίσουμε, τι είναι σημαντικό για εμάς, θα μπορέσουμε να κάνουμε και τη σωστή επιλογή για τη σχέση.

Πηγή: jenny.gr