Ναι, μπορείς να χαρίσεις σε κάποιον άλλο δώρο που προοριζόταν για σένα αρκεί να το κάνεις σύμφωνα με τους κανόνες καλής συμπεριφοράς. Αλλιώς μην το κάνεις καθόλου. Γιατί αυτό απαιτεί η ετικέτα.
Τη δεκαετία του 1960, ένα κουτί με γιορτινό περιτύλιγμα και φιογκάκι στερεωμένο με την ετικέτα του ζαχαροπλαστείου στη γωνία μπορεί να ξεκινούσε τη διαδρομή του ως δώρο χριστουγεννιάτικο σε οικοδέσποινα ονόματι Χριστίνα και να κατέληγε το Πάσχα στα χέρια του αρχικού αγοραστή που κατά σύμπτωση λεγόταν Αναστάσης, αφού ενδιαμέσως είχε κάνει μερικές στάσεις σε σπίτια Βασίληδων, Θανάσηδων και Χαραλάμπηδων.
Και αν μεν ήταν βερμούτ είχε καλώς, αν όμως ήταν μαρόν γλασέ από το «Λαύριο» κρίμα κι άδικο για τον εορτάζοντα, που είχε την εντιμότητα να ανοίξει το δώρο του. Μέσα μπορεί να τον περίμενε ακόμη μια «ωραία» έκπληξη: η δική του καρτ ντε βιζίτ με τις ευχές του στην πρώτη παραλήπτρια του δώρου, χωμένη διακριτικά μεταξύ περιτυλίγματος και συσκευασίας.
Εντωμεταξύ τα γλυκά, τα κάποτε υπέροχα κάστανα ζουμερά μέσα στο σιρόπι τους, τραγανά και μαλακά ταυτόχρονα, μετά από τόσους μήνες και τόσες διαδρομές είχαν χάσει τη φρεσκάδα τους και ήταν πλέον σαν σκάγια ζαχαρωμένα. Για την ιστορία να θυμίσω στους μεγαλύτερους και να πληροφορήσω τους νεότερους κατοίκους και περαστικούς αυτής της πόλης, ότι το ζαχαροπλαστείο που φημιζόταν για τα μαρόν γλασέ και τις σοκολατίνες του βρισκόταν στην πλατεία Λαυρίου, 100 μέτρα μακριά από την Ομόνοια, 3ης Σεπτεμβρίου και Βερανζέρου γωνία, εκεί που σήμερα είναι το «Απολλώνιον», το οποίο με τα έξοχα μηλοπιτάκια του διέσωσε ευτυχώς την γλυκιά τιμή της περιοχής.
Το θέμα μας, όμως, είναι τα δώρα που κατά παράδοση πάνε κι έρχονται, ειδικά τα χρόνια της οικονομικής στενότητας, πράγμα το οποίο μπορεί να κρύβει μια μορφή δολιότητας. Γιατί είναι δόλιο, να πεις στη φίλη σου «σού πήρα ένα μπλουζάκι» ενώ αυτό είναι το δώρο που σου έκανε η θεία Κατίνα. Το μπλουζάκι δεν σου πάει καθόλου αλλά επειδή είσαι ευγενής, δεν ήθελες να της το πετάξεις στα μούτρα. Οπότε σκέφτηκες να το χαρίσεις στη φίλη σου, που έχει το ίδιο γούστο με τη θεία Κατίνα, και μπορεί να το εκτιμήσει.
Ναι αλλά πώς θα το κάνεις; Διότι ευγένεια δεν σημαίνει ότι κάνεις απλά αυτό που πρέπει, στην συγκεκριμένη περίπτωση δώρα. Η ευγένεια έχει επίσης σχέση με την ειλικρίνεια, την ακεραιότητα, και τελικά με τον σεβασμό στους άλλους και στον εαυτό σου. Με άλλα λόγια τα δώρα έχουν τη δική τους ετικέτα και οι καλοί τρόποι επιβάλλουν τα όρια και τους κανόνες βάσει των οποίων ανακυκλώνουμε κάτι σε μας άχρηστο ή ανεπιθύμητο.
Οι καλοί τρόποι απαιτούν
Κατ’ αρχάς σύμφωνα με τους ειδικούς της εθιμοτυπίας του Emily Post Institute, όταν ανοίγουμε ένα δώρο μπροστά στον δωρητή, ο πρώτος κανόνας της ευγένειας επιβάλλει να δείξουμε ενθουσιασμό. Ακόμη και αν αυτό που σας προσφέρει είναι το τελευταίο πράγμα που θα θέλατε, οφείλετε να τον ευχαριστήσετε κρύβοντας την πιθανή δυσαρέσκειά σας με μια φράση όπως: «Αχ πόσο με συγκινεί που με σκέφτηκες!» ή «Πωπω, πόσο με ξάφνιασε η επιλογή σου!»
Πάμε παρακάτω. Τι κάνουμε με όλα αυτά που δεν μας χρειάζονται, δεν μας αρέσουν, δεν μας ταιριάζουν, δεν τα θέλουμε; Τα προωθούμε. Βέβαια, το να δίνεις σε άλλους κάτι που προοριζόταν αρχικά για σένα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Στο πνεύμα της πρακτικότητας, όμως, μπορεί να συμβεί.
Ωστόσο, ένα δώρο θα πρέπει να ανακυκλώνεται σπάνια και υπό προϋποθέσεις:
Βεβαιωθείτε ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι κάτι που ο παραλήπτης θα ήθελε πραγματικά να αποκτήσει.
Θα πρέπει να είναι ολοκαίνουργιο, μέσα στην αρχική του συσκευασία και να συνοδεύεται από τις οδηγίες χρήσης εφόσον υπάρχουν.
Μη χαρίζετε σε άλλον κάτι χειροποίητο ή ειδικά φτιαγμένο για εσάς, π.χ. κάτι που έχει το μονόγραμμά σας
Με άλλα λόγια, πρέπει να είστε σίγουροι ότι προωθώντας σε κάποιον άλλο ένα δικό σας δώρο, δεν πρόκειται να πληγώσετε ούτε τον αρχικό δωρητή ούτε και τον νέο παραλήπτη. Ακόμα χειρότερο εξάλλου θα ήταν αυτοί οι δύο να γνωρίζονται μεταξύ τους και να αντιληφθούν τι κάνατε.
Επειδή λοιπόν η ανακύκλωση ενός δώρου μπορεί να πληγώσει, εκτός από σεβασμό απαιτεί έντιμη και ειλικρινή συμπεριφορά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν αποκαλύπτετε μόνο ένα μέρος της αλήθειας, λέγοντας «αυτό είναι για σένα» και αποφεύγοντας να συμπληρώσετε «από κάποιον που το πρόσφερε σε μένα». Βέβαια επειδή κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του και αυτό θα μπορούσε να συμβεί, όπως στα δύο παραδείγματα που ακολουθούν:
Η καφετιέρα της αδελφής σας χαλάει ξαφνικά λίγες ημέρες πριν από τη γιορτή της. Εσείς έχετε μια άθικτη καφετιέρα στο κουτί της, την τυλίγετε με χαρτί περιτυλίγματος, βάζετε και έναν ωραίο φιόγκο και της την κάνετε δώρο. Η χαρά της είναι απερίγραπτη, δεν χρειάζονται εξηγήσεις.
Σας χαρίζουν το βιβλίο «Ο άνθρωπός μας στην Αβάνα», που το έχετε ήδη. Η φίλη σας με την οποία ανταλλάσσετε δώρα κάθε χρόνο είναι επίσης φαν του Γκράχαμ Γκριν και ξέρετε ότι δεν το έχει διαβάσει. Της το δίνετε λέγοντας την αλήθεια: «Κατερίνα, το έχω δυο φορές». Σ’ αυτή την περίπτωση φυσικά δεν χρειάζεται καν να το αμπαλάρετε, εντάξει;
Αν και ο δεύτερος τρόπος είναι πραγματικά καλύτερος -επειδή είναι εντελώς διαφανής και όχι απλά μια προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι αγοράσατε αυτό το δώρο με τον παραλήπτη του κατά νου- δεν επιβάλλεται εφόσον είχατε πραγματικά σκεφτεί να κάνετε το συγκεκριμένο δώρο όπως στην πρώτη περίπτωση. Η αδελφή σας χρειάζεται μια καφετιέρα και εσείς μόλις αποκτήσατε μια δεύτερη, που είναι «του κουτιού», ολοκαίνουργια και αχρησιμοποίητη.
Βέβαια ποιο από τα δύο σενάρια θα παίξει στην περίπτωσή σας μόνον εσείς το γνωρίζετε. Σκεφθείτε προσεκτικά την κατάσταση και αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία, μην κάνετε δώρο σε κάποιον άλλο κάτι που προοριζόταν για σας. Δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσετε μια φιλία ή να πληγώσετε κάποιον δικό σας μόνο και μόνο για να γλυτώσετε χρόνο ή χρήματα.
Πηγή: protagon.gr
