«Είναι διπλός ο πόνος μου αυτή τη στιγμή… Κάθε μέρα ζω το ίδιο γεγονός… Είναι μια πληγή ανοικτή που δεν θα κλείσει ποτέ… Έχω να αντιμετωπίσω και τον πόνο του παιδιού μου, της δίδυμης αδελφής της γιατί είναι σαν να έχασε το άλλο της μισό… Δεν είχαν χωριστεί ποτέ… Μαζί μεγάλωσαν, μαζί σπούδασαν… Είχε η μια την άλλη… Έχουν τρομερή ομοιότητα μεταξύ τους... Βλέπω στα μάτια της Ιωάννας, τη Γιολάντα… Εδώ και ένα χρόνο το παιδί μου είναι μετέωρο… Ψάχνει διεξόδους… Τα μάτια μου δεν έχουν στεγνώσει από τα δάκρυα... Μέχρι να φύγω από τη ζωή ξέρω ότι θα βασανίζομαι. Δεν πρόκειται να χαμογελάσω και να ζήσω ξανά… Δεν θα τους αφήσουμε έτσι όμως, γιατί το χρωστάμε στην ψυχή της κόρης μας. Όσο πατάει το πόδι μου σε αυτή τη γη, θα το συνεχίσουμε μαζί με τον σύζυγό μου, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Γιατί με αυτό τον τρόπο θα σώσουμε  επίσης άλλα παιδιά και θα αλλάξει και η συμπεριφορά των γιατρών απέναντι σε τέτοια περιστατικά…»

Λόγια πονεμένα... Λόγια μιας χαροκαμένης μάνας, η οποία ένα χρόνο μετά τον αδόκητο χαμό της κόρης της, ψάχνει ακόμη τα πώς και τα γιατί... Ερωτήματα που ακόμη δεν βρήκαν απαντήσεις μετά την απώλεια της κόρης της, της Γιολάντας της, η οποία έφυγε σε ηλικία 24 χρονών... Μα η μητέρα της, συνεχίζει αυτόν τον αγώνα, αναζητώντας δικαιοσύνη για την ψυχή της κόρης της, την οποία ακόμη βλέπει μέσα από τα μάτια, της δίδυμης αδελφής της... Διαβάστε εδώ την συγκλονιστική της ιστορία όπως η ίδια την αφηγείται