Σε ένα πολύ ενδιαφέρον αν και δηκτικό άρθρο του, ο διάσημος οικογενειακός ψυχολόγος John Rosemond προβάλει μία άποψη που βρίσκει πολλούς επικριτές μα ακόμα περισσότερους που συμφωνούν.

Σε αυτήν, λίγο έως πολύ υποστηρίζει, ότι έχουμε δώσει παραπάνω δικαιώματα στα παιδιά μας, από όσα θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να γίνονται κακομαθημένα και δύσκολα στη διαπαιδαγώγηση. Παρά την άκρως συντηρητική του θέση, η οποία οφείλεται πιθανώς και στην προχωρημένη ηλικία του, στο κείμενο αυτό περιγράφει ορισμένες σκληρές αλήθειες που έχει νόημα να σκεφτούμε.

«Ρώτησα πρόσφατα ένα παντρεμένο ζευγάρι με τρία παιδιά, κανένα εκ των οποίων δεν είναι ακόμα έφηβο, “Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στην οικογένειά σας;”. Όπως όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες αυτής της γενναίας νέας χιλιετίας, μου απάντησαν “Τα παιδιά μας!”.

“Γιατί;”, τους ρώτησα μετά. “Τι είναι αυτό που κάνει τα παιδιά σας να έχουν αυτή τη θέση;” Και όπως όλοι οι καλοί γονείς αυτής της γενναίας νέας χιλιετίας, δεν μπορούσαν να δώσουν απάντηση άλλη σε αυτήν την ερώτηση, παρά κάνοντας αναφορά στο συναίσθημα.

Έτσι, απάντησα εγώ για εκείνους: “Δεν υπάρχει κάτι λογικό που να δίνει στα παιδιά σας αυτή τη θέση.”

Συνέχισα, υπογραμμίζοντας ότι πολλά, αν όχι όλα, τα προβλήματα που έχουν με τα παιδιά τους -τα συνηθισμένα που έχουν οι περισσότεροι γονείς- είναι αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι τους φέρονται λες και οι ίδιοι, ο γάμος τους και η οικογένειά τους, υπάρχουν λόγω των παιδιών, ενώ στην πραγματικότητα, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Τα παιδιά υπάρχουν λόγω εκείνων και του γάμου τους και ευημερούν χάρη στην σταθερή οικογένεια που οι γονείς τους δημιούργησαν.

Επιπλέον, χωρίς εκείνους, τα παιδιά τους δεν θα έτρωγαν καλά, δεν θα είχαν ωραία ρούχα για να φορέσουν, δεν θα ζούσαν στο όμορφο σπίτι που ζουν, δεν θα απολάμβαναν τις υπέροχες διακοπές που απολαμβάνουν, κ.ο.κ. Αντί για τις σχετικά ανέμελες ζωές που ζουν (παρά τις δύσκολες καταστάσεις που συχνά οι ίδιοι δημιουργούν), τα παιδιά τους θα είχαν ζωές γεμάτες από άγχος και ανάγκες.

Όλο το πρόβλημα, λοιπόν, κρύβεται σε αυτό ακριβώς το ζήτημα. Οι άνθρωποι της ηλικίας μου το γνωρίζουν καλά [ο Rosemond είναι 70 ετών], γιατί όταν ήμασταν εμείς παιδιά, ήταν σαφές ότι οι γονείς μας ήταν οι σημαντικότεροι άνθρωποι στις οικογένειές μας. Και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο τους σεβόμασταν, γι’αυτό αντιμετωπίζαμε με σεβασμό όλους τους ενήλικες. Τα παιδιά κάποτε ήταν κάτι σαν “πολίτες δεύτερης κατηγορίας” –ήταν, όμως, προς όφελός τους.

Μας ήταν, επίσης, σαφές -μιλώ, βέβαια, για τα παιδιά γενικότερα εκείνη την εποχή- ότι οι γάμοι των γονιών μας, για εκείνους ήταν περισσότερο σημαντικοί, από τη σχέση που είχαν μαζί μας. Και γι’αυτό ποτέ δεν κοιμηθήκαμε στα κρεβάτια τους, ούτε διακόψαμε τις συνομιλίες τους. Η ώρα του φαγητού, στο σπίτι, θεωρείτο πολύ πιο σπουδαία, από τις απογευματινές, εξωσχολικές δραστηριότητες. Η μαμά και ο μπαμπάς μιλούσαν περισσότερο -πολύ περισσότερο- μεταξύ τους, παρά μαζί μας. Και επειδή δεν μας είχαν πάνω σε βάθρα, χειραφετούμασταν νωρίτερα και με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία, συγκριτικά με τα παιδιά των επόμενων γενεών.

Το σημαντικότερο άτομο στον στρατό, είναι ο στρατηγός. Το σημαντικότερο άτομο σε μία επιχείρηση είναι ο Πρόεδρος. Το σημαντικότερο άτομο στην τάξη, είναι ο δάσκαλος. Και το σημαντικότερο άτομο στην οικογένεια, είναι ο γονιός.

Το σημαντικότερο πράγμα που χρειάζονται τα παιδιά μας, είναι να τα προετοιμάσουμε έτσι, ώστε να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες. Ο πρωταρχικός στόχος δεν είναι να μεγαλώσουμε έναν άριστο μαθητή, ο οποίος θα έχει μόνο επιτυχίες, θα κερδίζει μετάλλια και θα γίνει μια μέρα ένας κορυφαίος χειρουργός. Ο πρωταρχικός στόχος είναι να μεγαλώσουμε ένα παιδί με τέτοιον τρόπο, ώστε η κοινότητα και ο πολιτισμός να ενδυναμωθούν.

Το “το παιδί μας είναι το σημαντικότερο άτομο στην οικογένειά μας” είναι το πρώτο βήμα, στο να μεγαλώσουμε ένα παιδί κακομαθημένο.

Δεν το θέλετε αυτό. Και, χωρίς να το ξέρει ακόμα, ούτε το παιδί σας το θέλει. Μα ούτε, βέβαια, και η κοινωνία.»

Πηγή: lacrossetribune.com