Η σχέση των παππούδων με τα εγγόνια τους, είναι αναμφισβήτητα μοναδική! Ο ρόλος τους στην οικογένεια ήταν πάντοτε σημαντικός και ανεκτίμητος, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες που όλο και περισσότεροι γονείς στηρίζονται στη βοήθειά τους για τη φροντίδα των παιδιών τους, ο ρόλος αυτός έχει αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη αξία και προσοχή.
Η αγάπη των παππούδων για τα παιδιά είναι πραγματικά ανεξάντλητη και αναντικατάστατη.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες τους, σχεδόν όσο και τους γονείς τους. Ο ρόλος των παππούδων βέβαια είναι διαφορετικός από αυτόν των γονιών. Η κύρια ευθύνη του μεγαλώματος και της ανατροφής πέφτει στους ώμους των γονιών και έτσι ο ρόλος των παππούδων και των γιαγιάδων αποπνέει μια ευχάριστη αίσθηση ελευθερίας για το παιδί. Οι παππούδες συνήθως προσφέρουν μεγαλύτερη αποδοχή, υποστήριξη, κατανόηση και λιγότερη πειθαρχεία στα παιδιά, οπότε η σχέση τους τείνει να είναι πιο χαλαρή και γενναιόδωρη, γεμάτη από ζεστασιά και οικειότητα. Ο πάππους και η γιαγιά επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκφράζει ελευθέρα τα συναισθήματα της αγάπης τους. Συχνά, γίνονται γέφυρα συμβιβασμού και «πυροσβέστες» συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια. Καθώς έχουν περισσότερο χρόνο, διηγούνται ιστορίες και ζωντανεύουν τις αναμνήσεις και το παρελθόν. Μεταφέρουν τις αξίες της οικογένειας, πράγμα που βοηθά τα παιδιά να δημιουργήσουν μια αίσθηση της ταυτότητας και παράδοσης τους και μεταδίδουν στο εγγόνι τους, θησαυρούς πολιτισμικών αξιών από μια άλλη εποχή.
Η μεγάλη αγάπη της γιαγιάς και του παππού για το εγγόνι τους, αλλά και το γεγονός ότι καμιά φορά δεν μπορούν να δεχτούν τόσο εύκολα ότι τον πρώτο λόγο έχουν οι γονείς του παιδιού στο μεγάλωμά του, τους κάνει να εμπλέκονται περισσότερο από όσο χρειάζεται στην ανατροφή του, να γίνονται ελεγκτικοί, επικριτικοί και να παρεμβαίνουν χωρίς να τους έχει ζητηθεί. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι γονείς νιώθουν έτσι και αλλιώς κάποια ανασφάλεια και ανησυχία για τον τρόπο που μεγαλώνουν το παιδί τους και η στάση αυτή των παππούδων έρχεται και επιβεβαιώνει την ανασφάλειά τους σχετικά με την επάρκειά τους ως γονείς.
Από την πλευρά των γονιών, αρκετά συχνά συμβαίνει κάτι αντιφατικό. Από τη μια αναζητούν τη βοήθεια των γονιών τους και από την άλλη προσπαθούν να επιβάλλουν στη γιαγιά και στον παππού τις απόψεις τους για την ανατροφή των παιδιών. Όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους στους παππούδες, αναθέτουν ταυτόχρονα και την ευθύνη σε αυτούς. Επομένως, δεν έχει πολύ νόημα να θέλουν να τους αλλάξουν. Το σημαντικό είναι να έχουν εμπιστοσύνη στα παιδιά τους. Τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά ότι η σχέση τους με τους γονείς είναι διαφορετική από τη σχέση με τους παππούδες, μπορούν να δουν τις διαφορές, να ζυγίσουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα και να αξιολογήσουν και να κατανοήσουν τους διαφορετικούς τρόπους ανατροφής.
Όπως λοιπόν όλες οι σχέσεις, έτσι και η σχέση των γονιών, των παππούδων και των παιδιών θέλει δουλειά για να πετύχει και να διατηρηθεί η σωστή ισορροπία. Για να βρεθεί η χρυσή τομή χρειάζεται:
• Η γιαγιά και ο παππούς να αποδεχτούν τα όρια του ρόλου τους, καθώς η ευθύνη για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού ανήκει στους γονείς του.
? Να αποφεύγουν να ασκούν κριτική στα παιδιά τους, ειδικά μπροστά στο εγγόνι τους, γιατί έτσι ακυρώνουν τον ρόλο του γονιού.
? Η στάση της γιαγιάς και του παππού να είναι η βοήθεια και η στήριξη και όχι η συνεχής παρέμβαση και κριτική.
? Οι γονείς με τη σειρά τους καλό είναι να βλέπουν με κατανόηση την συμπεριφορά της γιαγιάς και του παππού και με τη συζήτηση να προσπαθήσουν να βάλουν τα όριά τους.
? Να δίνονται σαφείς και συγκεκριμένες αρμοδιότητες στους παππούδες. Έτσι αποφεύγονται οι συγκρούσεις.
Αν διαφωνείτε με τον τρόπο ανατροφής του παιδιού σας, να τους μιλήσετε ανοιχτά και να αναφέρετε τα προβλήματα που δημιουργούνται χρησιμοποιώντας παραδείγματα. Να τους εξηγήσετε ότι σας ενοχλεί μια συγκεκριμένη συμπεριφορά τους απέναντι στο παιδί και όχι ο χαρακτήρας ή η προσωπικότητά τους.
Ούτως ή άλλως χρειάζεται να δώσετε στο παιδί τη δυνατότητα να αναπτύξει τη δική του ξεχωριστή σχέση με τον παππού και τη γιαγιά.
Και επειδή οι περισσότεροι γονείς με ρωτούν αν τελικά οι παππούδες κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, αυτό που συνήθως αναφέρω είναι ότι αν οι ίδιοι έχουν ξεκάθαρους κανόνες και όρια, έχουν δημιουργήσει σταθερές βάσεις για την ανατροφή του παιδιού, τότε δε χρειάζεται να ανησυχούν αν η γιαγιά και ο παππούς τα κακομαθαίνουν. Εξάλλου, αυτός είναι ο ρόλος των παππούδων, να απολαύσουν μια τρυφερή σχέση με τα εγγόνια τους, κάνοντας από κοινού και καμιά σκανταλιά.
Αν γίνει κατανοητό ότι οι γονείς και οι παππούδες δεν είστε αντίπαλοι, αλλά σύμμαχοι, που διαδραματίζετε, όμως, διαφορετικούς ρόλους στη ζωή του παιδιού, ίσως να μην υπάρχει ανάγκη από «διπλωματική αντιμετώπιση». Είναι σημαντικό οι γονείς να κατανοήσετε ότι εσείς είστε οι υπεύθυνοι για την ανατροφή των παιδιών σας και ότι έχετε την ελευθερία αλλά και την ευθύνη, να πάρετε αποφάσεις για το μεγάλωμα του παιδιού τους. Αν νιώσετε ασφάλεια και εμπιστευτείτε τις δυνατότητές σας σε αυτόν τον νέο, άγνωστο, αλλά τόσο απολαυστικό ρόλο, τότε μπορείτε και να χαμογελάτε τρυφερά με την τάση των παππούδων να «ξέρουν καλύτερα» και να τους επιτρέπετε να κακομάθουν τα εγγόνια τους.
Το να είναι κανείς παππούς και γιαγιά είναι μια εμπειρία που χαρίζει ευτυχία, πληρότητα και νόημα στη ζωή. Το να έχει ένα παιδί παππού και γιαγιά ζει μια εμπειρία μοναδική και ασύγκριτη.
Ακόμα και αν υπάρχουν καυγάδες ανάμεσα στους γονείς και τους παππούδες, αν η σχέση έχει γερές βάσεις και βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην εκτίμηση, η αγάπη θα αντέξει τις τριβές και τις συγκρούσεις και ο καθένας θα απολαύσει από τη δική του πλευρά και ρόλο την ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται και δημιουργείται!
