Μετέτρεψε τη μιζέρια σου σε δύναμη αλλαγής!
Μετέτρεψε τη μιζέρια σου σε δύναμη αλλαγής!


Είναι αλήθεια ότι, καμιά φορά, ξεχνάμε τι έχει πραγματικά σημασία στη ζωή, τα θέλουμε όλα δικά μας και νιώθουμε διαρκώς αδικημένοι. Τότε είναι που δεν μπορούμε να χαρούμε τίποτα και τριγυρίζουμε αγανακτισμένοι – ποιος ξέρει γιατί; – γκρινιάζοντας για τα πάντα, εθελούσια ανήμποροι να μοιραστούμε στιγμές και συναισθήματα με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Κι είναι κάπου εκεί, στο μεταίχμιο μεταξύ της ζωής που έχουμε και της ζωής που θα θέλαμε να έχουμε, που παγιδευόμαστε και κάνουμε κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό μας κυνηγώντας την ουρά μας – αγνοώντας πως δεν θα την πιάσουμε ποτέ.

Κι όμως, δεν είναι ανάγκη να αφηνόμαστε σ’ αυτή τη δίνη του αρνητισμού, έρμαια της μιζέριας μας και της αδυναμίας μας να ικανοποιηθούμε με όσα έχουμε κατακτήσει ή μας έχουν δοθεί. Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να αφηνόμαστε. Δεν πρέπει να αρνούμαστε να απολαμβάνουμε τη ζωή με αυτά που έχουμε και με εκείνους που είναι δίπλα μας, αδελφές ψυχές και συνοδοιπόροι μας, χωρίς να υπολογίζουν τι έχουν να κερδίσουν από εμάς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σ’ αυτή τη ζωή, ό,τι δίνεις, αυτό παίρνεις τελικά.

Ό,τι σπέρνεις αυτό θερίζεις, όπως λέει κι ο λαός, και όπως διαβάζουμε στο παρακάτω εμφατικό κείμενο του Ελευθέριου Ελευθεριάδη, που είδαμε δημοσιευμένο πρόσφατα στο fb:

«Αν σπέρνεις τσιγγούνικα, μίζερα, μαζεμένα, λίγη θα είναι και η σοδειά σου. Αν, απ’ την άλλη, φροντίζεις να σπέρνεις απλόχερα, άφθονη θα είναι και η σοδειά που θα πάρεις ως ανταμοιβή.

Αποφάσισε.

Όλη μέρα μέσα στη γκρίνια, μέσα στη μιζέρια, με τα μούτρα σου να σέρνονται στο πάτωμα. Απ’ το στόμα σου δεν βγαίνει καλή κουβέντα. “Σ’ ευχαριστώ, σ’ αγαπώ, συγγνώμη, δόξα τω Θεώ” , δεν καταδέχεσαι να πεις. Όλο κουρασμένος είσαι, όλο δεν μπορείς, όλο δεν πάνε καλά τα πράγματα. Και μετά σου φταίνε οι άλλοι. Τι να σου κάνουν κι οι άλλοι; Εδώ εσύ δεν αντέχεις τον εαυτό σου, θα σε αντέξουν αυτοί;

Δώσε, ρε. Δώσε. Δώσε αγάπη στους γύρω σου. Δώσε μια καλή κουβέντα. Έναν καλό λόγο. Ένα χαμόγελο. Δώσε μια παρηγοριά. Φέρσου μ’ αρχοντιά. Άσε τις μικρότητες. Άσε τις γυφτιές. Μ’ αρχοντιά, ρε. Δεν είναι τα λεφτά. Αυτά είναι το τελευταίο. Η συμπεριφορά σου είναι. Δώσε απλόχερα. Να χαμογελάς, ρε. Να χαμογελάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φιλανθρωπία.

Ό,τι σπέρνεις, αυτό θερίζεις. Να το ξέρεις».

Σάμπως και δεν το ξέρουμε;

Αλλά πέφτουμε συνεχώς στην ίδια παγίδα, μια παγίδα που εμείς οι ίδιοι έχουμε στήσει κι ας ψάχνουμε τους ενόχους κάπου άλλού. Αμελούμε έτσι ν’ αγαπήσουμε αληθινά τον εαυτό μας και ξεχνάμε το πιο σημαντικό απ’ όλα: να δίνουμε από αυτά που έχουμε άφθονα. Να δίνουμε από την αγάπη μας. Από το χαμόγελό μας. Από την καλή μας διάθεση.

Όχι από την τσέπη μας, αλλά από την καρδιά μας. Από τα αποθέματα των αγαθών εκείνων που, ενώ είναι ανεκτίμητα, εμείς έχουμε υποβαθμίσει μέσα μας την αξία τους.

Και το χειρότερο δεν είναι ότι δεν ζούμε εμείς όπως μας αξίζει, αλλά ότι παίρνει η μπάλα και τα παιδιά μας.

Δίνουμε το λάθος παράδειγμα, τους μαθαίνουμε να μην χαίρονται με τίποτα, να βλέπουν παντού αποτυχίες και να τις αποδίδουν πάντα σε καποιον τρίτο. Κι εμείς, αντί να χαρούμε τις στιγμές μας μαζί τους που φεύγουν γρήγορα και δε γυρνάνε ποτέ, βυθιζόμαστε στη μαυρίλα και τη σκοτεινιά, οδηγώντας τα σε λάθος κατεύθυνση και αναγκάζοντάς τα να αναζητήσουν τη ευτυχία κάπου αλλού.

Ίσως να μην είναι αργά για ν’ αλλάξουμε ρώτα, όμως.

Να βάλουμε στη ζωή μας τη χαρά και τη θετική σκέψη. Να μετατρέψουμε τη μιζέρια που μας καταβάλλει σε κινητήριο δύναμη που δίνει φτερά σε μας και παρασέρνει τους γύρω μας προς τα εμπρός. Προς μια αληθινά καλύτερη ζωή!

Πηγή: mama365.gr


Κάντε LIKE τη σελίδα μας στο Facebook!!