Είμαι μια μαμά που φωνάζει όταν τα παιδιά δεν ακούνε.
Τους τελευταίους μήνες, μάλιστα, φωνάζω περισσότερο απ’ότι συνήθως, (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα όριο που ορίζει πόσες φορές μαμαδίστικων ουρλιαχτών επιτρέπονται).

Οι φωνές είναι συνηθισμένες στην οικογένειά μου.

Η μαμά φώναζε, ο μπαμπάς φώναζε, ακόμα και οι παππούδες μου φώναζαν. Θυμάμαι, μάλιστα, τους παππούδες μου, να στέκονται όρθιοι στην κουζίνα και να φωνάζουν για πράγματα που δεν υπάρχει λόγος να φωνάζει κανείς, όπως για παράδειγμα, για να φτιάξουν ένα απλό σάντουιτς.

Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που φωνάζει, μιλάει δυνατά, γελάει δυνατά και χρησιμοποιεί πολύ τα χέρια του όταν μιλάει, χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ απειλή απ’τις φωνές –γιατί τις θεωρούσα ακόμα έναν τρόπο ΟΜΙΛΙΑΣ. Το να μου φωνάζουν μ’έκανε να απλώς ν’ακούω και μεγάλωσα θεωρώντας τις φωνές μέρος της ζωής μου και της επικοινωνίας μου με τους άλλους ανθρώπους. Μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι με το να φωνάζεις οι άλλοι σε προσέχουν και αναγκάζονται να σ’ακούσουν.

Όταν όμως έγινα μητέρα, διαβάζοντας και ρωτώντας, έμαθα ότι είναι τεράστιο λάθος να φωνάζεις στα παιδιά σου.
Η κόρη μου όταν ήταν 5 χρονών, όπως κάθε 5χρονο, ήθελε να κάνει το δικό της, σε βαθμό που μπορούσε να με βγάλει από τα ρούχα μου. Κάθε φορά που της έλεγα να κάνει κάτι, όπως να βγάλει τα παπούτσια της έξω, να πλύνει τα χέρια της κ.λ.π. με αγνοούσε οπότε θεωρούσα ότι χρειάζεται να φωνάξω προκειμένου να κάνει αυτό που της λέω.

Και σχεδόν κάθε φορά που φώναζα, έβαζε τα κλάματα και μου έλεγε «Γιατί μου φωνάζεις;» και μετά θύμωνα ακόμα περισσότερο και φώναζα πιο δυνατά, λέγοντάς της ότι όσο δεν με ακούει με αναγκάζει να φωνάζω. Αυτός ο φαύλος κύκλος μας λοιπόν δεν είχε τελειωμό και πήγαινε κάπως έτσι: Εγώ νευρίαζα περισσότερο και εκείνη ένιωθε όλο και περισσότερο να της επιτίθεμαι και άκρη δεν έβγαινε.

Μέχρι που διάβασα, ρώτησα, ψάχτηκα για να ανακαλύψω ότι η κόρη μου έχει έναν χαρακτήρα εσωστρεφή (με μικρές δόσεις εξωστρέφειας). Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, οι εσωστρεφείς άνθρωποι μπορούν εύκολα να χαθούν στις δικές τους σκέψεις και πραγματικά να μην σε ακούν όταν τους μιλάς, πόσο μάλλον όταν τους φωνάζεις. Έτσι, αποφάσισα να τεστάρω τη θεωρία αυτή με την πρώτη ευκαιρία.

Μια μέρα λοιπόν η μικρή έπαιζε στο πάτωμα με τα παιχνίδια της και ήταν ώρα να μπει για μπάνιο. «Ώρα για μπάνιο», της είπα. Τίποτα. «Είναι ώρα για μπάνιο». Σαν να μην υπήρχα. Λίγο πιο δυνατά «Είναι ώρα για μπάνιο». (Υπάρχω;). Στο σημείο αυτό κανονικά θα φώναζα «ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ – ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!». Αλλά δεν το έκανα. Αντίθετα, έσκυψα δίπλα της και της είπα «Σου μιλάω. Τι πρέπει να κάνω για να με ακούσεις;».

Η μικρή με κοίταξε και μου απάντησε πολύ απλά «Πες μου απλά, μπορώ να έχω την προσοχή σου, σε παρακαλώ;». Σχεδόν γέλασα, νομίζοντας ότι με κοροϊδεύει. Όμως ήταν εντελώς σοβαρή. Δεν πίστευα ότι θα έπιανε ποτέ αυτή η φράση, όμως αποφάσισα να δοκιμάσω τον δικό της τρόπο, σκεπτόμενη πως αν δεν πάει κάτι καλά μπορώ να επιστρέψω στα γνωστά ουρλιαχτά μου.

Προς έκπληξή μου, όμως, έπιασε.

«Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;», της λέω και αποδεικνύεται η πιο μαγική φράση που ακούστηκε ποτέ στο σπίτι μας. Όταν δεν με ακούει, παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω πριν ανοίξω το στόμα μου για να φωνάξω και επαναλαμβάνω «Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;» και εκείνη σταματά αυτό που κάνει και με κοιτάζει. Εγώ έχω σταματήσει να φωνάζω (τόσο συχνά), εκείνη με ακούει περισσότερο και είμαστε και οι δύο χαρούμενες!”

Τι λέει η επιστήμη
Η επιστήμη έχει καταλήξει πως στις μέρες μας οι περισσότεροι γονείς έχουν συνειδητοποιήσει ότι το ξύλο είναι αντιπαιδαγωγικό. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα “κακά” είναι ότι το έχουν αντικατασταστήσει με τις φωνές και τα ουρλιαχτά, καθώς
σε πολυάριθμες έρευνες που έχουν γίνει το 80% των γονέων παραδέχτηκε ότι τουλάχιστον μία φορά τον μήνα είχε φωνάξει στα παιδιά του.

Ωστόσο, οι ψυχολόγοι επισημαίνουν ότι ο σωφρονισμός διά της υψωμένης φωνής πρέπει σε γενικές γραμμές να αποφεύγεται. Στην καλύτερη περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματική και όσο περισσότερο και συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν. Στη χειρότερη, μπορεί το παιδί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο και ευτυχισμένο ή να χάσει την αυτοεκτίμησή του. «Δεν είναι οι φωνές των γονιών που κάνουν τη διαφορά, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύονται», εξηγούν οι ειδικοί. Αν ο γονιός είναι απλά φωνακλάς οι συνέπειες είναι μικρές. Αν όμως οι φωνές των γονιών συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, μπορεί να εκληφθούν από το παιδί ως σημάδι απόρριψης.

Οι συμβουλές των ειδικών προς τους γονείς
● Όταν το παιδί σας βγάζει από τα ρούχα του μετρήστε μέχρι το 5 ή βρείτε έναν τρόπο να ηρεμήσετε, π.χ. πηγαίνετε σε ένα άλλο δωμάτιο και μετά μιλήστε με το παιδί.

● Όπου γίνεται χρησιμοποιείστε το χιούμορ σας και αν μπορείτε εκδηλώστε το θυμό σας χωρίς ουρλιαχτά.

● Να θυμάστε ότι οι φωνές δεν εκπαιδεύουν. Ακόμα κι αν δείτε ότι δουλεύουν να έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι το παιδί κάνει αυτό που θέλετε γιατί δεν μπορεί άλλο να σας ακούει και όχι γιατί κατάλαβε ότι αυτό είναι το σωστό.

● Αντί να ουρλιάξετε, πλησιάστε το παιδί σας, κατεβείτε στο επίπεδο του και πείτε του αυτό που θέλετε. Όσο δύσκολο κι αν είναι, προσπαθήστε να αποφύγετε τις φωνές και μακροπρόθεσμα θα δείτε πως μπορείτε να πειθαρχήσετε το παιδί σας και χωρίς αυτές.

Πηγή: themamagers.gr