Να είσαι αληθινή μαμά,όχι σούπερ ήρωας…
Να είσαι αληθινή μαμά,όχι σούπερ ήρωας…


Στο μυαλό μου, οι μαμάδες ήταν ακούραστες και ανθεκτικές. Δεν αρρώσταιναν ποτέ, δεν έλεγαν όχι στις απαιτήσεις των άλλων και δεν τολμούσαν να αφήσουν στη μέση μια δουλειά. Έτσι ήταν η γιαγιά μου, έτσι οι θείες μου, έτσι κι η μαμά μου.

Έτσι θέλησα να είμαι κι εγώ και όταν έγινα μαμά ακολούθησα το ίδιο μοντέλο αυτοθυσίας.

Ωστόσο, αυτό που ένιωθα δεν συμβάδιζε με αυτό που έδειχνα. Τα βράδια ένιωθα εξαντλημένη, αρρώσταινα συχνά αλλά το αγνοούσα, ενώ πολλές φορές έκλαιγα κρυφά νιώθοντας μόνη και παραμελειμένη. Από τη μία με πλημμύριζε απογοήτευση που δεν μπορούσα να είμαι δυνατή και άτρωτη σαν την μαμά μου, από την άλλη καταλάβαινα πως η μητέρα μου, όπως και η γιαγιά μου, όλα αυτά τα χρόνια μου έλεγαν ψέματα: δεν ήταν άτρωτες, αλλά άνθρωποι με αδυναμίες σαν κι εμένα.

Η απομυθοποίηση τους ήταν τεράστια και με τον καιρό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν θέλω να είμαι τέλεια στα μάτια της κόρης μου αλλά μία αληθινή και ανθρώπινη μαμά που, αν και έχει ατέλειες κι αδυναμίες, προσπαθεί πάντα για το καλύτερο και δεν το βάζει κάτω. Στην τελική, αν είναι μία μέρα να με απομυθοποιήσει, ας το κάνει για την αλήθεια μου και όχι για τα ψέματα που της έχω πει.

Μου έλεγαν «μην κλαις μπροστά στα παιδιά»
Το κλάμα, όπως και το γέλιο, είναι μέσα στη ζωή και όλοι οι άνθρωποι κλαίμε πότε πότε! Δεν έχει σημασία αν είναι δάκρυα χαράς, απογοήτευσης, λύπης ή θυμού – το θέμα είναι πως μόνο αν είσαι ρομπότ μένεις πάντα και για τα πάντα ασυγκίνητος. Κι αυτό, είναι ένα μάθημα που τα παιδιά πρέπει να μάθουν από νωρίς.

Δεν είναι ντροπή να κλαίνε. Δεν είναι ντροπή να κλαίει η μαμά ή ο μπαμπάς τους. Δεν είμαστε οικογένεια ρομπότ, αλλά Άνθρωποι με αδυναμίες και ευάλωτα σημεία.

Μου έλεγαν «μην δείχνεις τις ατέλειές σου στα παιδιά»
Πάντα πίστευα πως έχω μια τέλεια μαμά την οποία θαύμαζα και ήθελα να της μοιάσω. Όταν ανακάλυψα πως δεν είναι τόσο τέλεια όσο θέλει να δείχνει, την απομυθοποίησα και την γείωσα. Παρόλο που σήμερα γνωρίζω και κατανοώ τους λόγους που προσπάθησε να δείχνει άψογη, πιστεύω πως ήταν λάθος. Δεν είμαι τέλεια και δεν χρειάζεται να παρουσιάζομαι στην κόρη μου ως τέτοια. Εξάλλου, κανείς δεν είναι τέλειος κι αυτό είναι ένα σπουδαίο δίδαγμα που πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά για να μην απογοητεύονται κάθε φορά που κάνουν ένα λάθος.

Μου έλεγαν «μην φωνάζεις ποτέ!»
Ξέρω πως είναι απαίσιο να φωνάζεις σε ένα παιδί. Η ψυχραιμία και το χαμόγελο είναι τα ισχυρότερα όπλα των γονιών και, πραγματικά, θα ήθελα να μην ξαναφωνάξω ποτέ στην μικρή μου. Ωστόσο, κάποιες φορές η υπομονή στερεύει και η κούραση σε κυριεύει. Όλοι κάνουμε λάθη και καμιά φορά, άθελά μας, μπορεί να μιλήσουμε πιο έντονα ή δυνατά απ’ όσο θα θέλαμε. Το θέμα όμως δεν είναι να βουλιάξουμε στις τύψεις και τις ενοχές, αλλά να έχουμε τη δύναμη να ζητήσουμε από το παιδί συγνώμη. Είναι πιο γενναίο και πιο ειλικρινές από το να προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε.

Μου έλεγαν πως «το σπίτι πρέπει να είναι πάντα στην εντέλεια»
Κι όπως δεν μπορούμε να είμαστε τέλειες εμείς, έτσι δεν μπορεί να είναι πάντα στην εντέλεια και το σπίτι μας… Σήμερα, ούσα εργαζόμενη μαμά, ξέρω πολύ καλά πως οι αντοχές δεν επαρκούν πάντα για να τα έχεις όλα σε απόλυτη τάξη και αρμονία. Προτιμώ να αφιερώνω μερικές ώρες παραπάνω στην ξεκούρασή μου ώστε να έχω καλή διάθεση και αντοχές για το παιδί μου, παρά να είναι το σπίτι μου τόσο καθαρό και τακτοποιημένο σαν να μην μένει μέσα κανείς.

Πηγή: mama365.gr


Κάντε LIKE τη σελίδα μας στο Facebook!!