«Δεν σε παίζω αφού είσαι άλλη ομάδα!»

Κατά καιρούς διαβάζουμε άρθρα που αφορούν τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Μαθαίνουμε για τις ασχήμιες που μπορεί να προκαλέσουν, πόσο κενό μπορεί να αφήσουν ένα άτομο, τι επιπτώσεις έχουν για την κοινωνία.

Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε όμως εμείς σαν γονείς για να μη μεταδώσουμε αυτόν τον αρνητισμό στα παιδιά μας, για να μην επιτρέψουμε να σκουριάσει τις ψυχές τους;

Το προηγούμενο ΣΚ είχαμε πάει σε ένα παιδικό πάρτι συμμαθήτριας του γιού μου. Το σκηνικό γνωστό. Τη μια αλλόφρονα παιδιά να τρέχουν παντού, την άλλη να χτυπιούνται, μετά να ξανατρέχουν, να παίζουν μπάλα, να σκαρφαλώνουν εκεί που τους έχεις πει να μην σκαρφαλώσουν, να χώνουν καμιά αγκωνιά στον διπλανό στα κρυφά για να μην τους δουν οι γονείς, να μπουκώνουν πατατάκια μαζί με το χέρι που τα κρατάει, αφού πρώτα βέβαια μ’ αυτό το χέρι έχουν πιάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ κλπ.

Αγαπημένη ηλικία των 5…

Ο δικός μου ήταν απ’ αυτούς που έτρεχαν, έχωναν πατατάκια και άλλα στο στόμα (όσοι μας είδαν σίγουρα οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι τον κρατάμε ατάιστο), σκαρφάλωναν πάνω σε καρέκλες, τραπέζια, τοιχαλάκια, γενικώς έκανε όλο το πακέτο. Κλασσικά. Και φυσικά έπαιζε μπάλα με τα άλλα αγόρια της τάξης του, πράγμα που σημαίνει ότι έριχνε και δεχόταν που και που αγκωνιές.

Καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες του σπιτιού μας αργότερα εκείνο το απόγευμα μου είπε με ενθουσιώδη, τσιριχτή φωνή ότι είχε περάσει «ΤΕΛΕΙΑ» με 3 θαυμαστικά. Πιάσαμε λίγο την κουβέντα για το πάρτι. Τον ρώτησα με ποια παιδιά του αρέσει να κάνει παρέα στον παιδικό. Ξεκίνησε να μου αραδιάζει ονόματα και όταν έφτασε στον Στέλιο, μου λέει «Με τον Στέλιο δεν κάνω παρέα». Μου έκανε εντύπωση αυτό γιατί τους είδα να παίζουν μαζί και γενικώς ξέρω ότι και στον παιδικό κάνουν παρέα.

Όταν τον ρώτησα γιατί δεν κάνει παρέα με τον Στέλιο, μου αποκρίθηκε φυσικότατα πως δεν ανήκουν στην ίδια ομάδα.

Κουφάθηκα!

Σταμάτησα επί τόπου το νερό του ντουζ και, με κίνδυνο να παγώσει, άρχισα να του εξηγώ ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα πρέπει να επιλέγουμε τους φίλους μας.

Θα μπορούσε κάποιος να πει εδώ: «Ντάξει κοπελιά, υπερβολική!».

Δεν είναι έτσι όμως.

Αν το παιδί από μικρό αρχίσει να γειώνει κόσμο επειδή ο ένας υποστηρίζει την ομάδα της Κάτω Παναγιάς, ο άλλος δεν πήρε καλούς βαθμούς στο σχολείο κι ο τρίτος δεν έχει λεφτά για να του αγοράσει το δώρο που θα ήθελε, τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά. Αν εμείς του ενισχύσουμε αυτή του τη συμπεριφορά, τότε είναι ακόμα χειρότερα. Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς, τα περνάμε εμείς στα παιδιά μας. Το παιδί από μόνο του δεν έχει έμφυτη την περιέργεια να μάθει τι δουλειά κάνει ο πατέρας του Γιαννάκη ή πόσα ξόδεψαν το τριήμερο οι γονείς της Χριστίνας στη Σαντορίνη. Συνήθως ακούει εμάς που τα συζητάμε, που κρίνουμε, που σνομπάρουμε, που θεωρούμε ότι είμαστε ανώτεροι από άλλους, που θεοποιούμε το χρήμα. Οπότε εκείνο τι κάνει; Αυτό που τα παιδιά ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Μιμείται. Τις απόψεις μας, τον τρόπο που εκφραζόμαστε, το ύφος μας.

Όσο πιο νωρίς τα αντιληφθούμε αυτά, τόσο πιο έγκαιρη παρέμβαση θα κάνουμε, ισιώνοντας το μονοπάτι των σκέψεων του.

«Μα καλά, όλα αυτά από μια ομάδα;»

Δεν είναι η ομάδα το θέμα. Είναι η εκπαίδευση στην ανοχή, στον σεβασμό στα πιστεύω του άλλου.

Αν η αντίδραση του γονιού στο «Δεν τον παίζω γιατί είναι άλλη ομάδα» είναι «Μπράβο, και πολύ καλά κάνεις, γιατί αυτοί είναι κουρέλες», δεν διδάσκουμε στο παιδί την αξία της πολυφωνίας. Απλώνουμε μπροστά του τα εργαλεία με τα οποία θα χτίσει απόλυτες απόψεις. Του μαθαίνουμε να πιστεύει λανθασμένα ότι υπερέχει σε κάτι. Όχι σε κάτι που κατέκτησε με κόπο, αλλά σε κάτι που ορίζουμε εμείς αυθαίρετα.

Σήμερα μπορεί να μην κάνει παρέα κάποιον που είναι άλλης ομάδας, αύριο δεν θα θέλει να συζητάει με κάποιον ο οποίος είναι άλλου χρώματος, άλλων πολιτικών πεποιθήσεων, άλλου θρησκεύματος. Θα σνομπάρει όποιον δεν τρώει στο ίδιο μουράτο εστιατόριο ή δεν έχει μεταπτυχιακό από το Harvard ή καθαρίζει σκάλες αντί να είναι υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος.

Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ένας ενήλικας κλειστός στον εαυτό του, που θα κάνει παρέα μόνο με τους ομοϊδεάτες του. Ή ένα άτομο που θα υποκρίνεται πως ανήκει στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ενώ στην πραγματικότητα θα καταπιέζεται συνεχώς να βγάλει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ένα άτομο μισαλλόδοξο, βαθιά κομπλεξικό, πολύ συχνά ομοφοβικό και σίγουρα όχι ολοκληρωμένο.

Θέλουμε κάτι τέτοιο; Όχι. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα, υιοθετώντας μια πιο θετική στάση. Έτσι θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε υγιή πρότυπα για τα παιδιά μας.

Ας σταματήσουμε να κατακρίνουμε ό,τι κινείται, θεωρώντας ότι εμείς είμαστε καλύτεροι όλων.

Ας αρχίσουμε πάλι να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας σαν ανθρώπους και όχι σαν σύμβολα του €.

Ας κάνουμε φίλους άτομα τα οποία γουστάρουμε, όχι εκείνα που γουστάρουμε να βγάζουμε selfies μαζί.

Ας μην αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν 10άρια και 20άρια, αλλά σαν ξεχωριστές προσωπικότητες που διψούν για ζωή.

Ας προσπαθούμε να γιορτάζουμε τη διαφορετικότητα και την ανθρώπινη ποικιλομορφία και όχι να την πετροβολούμε.

Ας πάψουμε να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και ας πάρουμε το ρίσκο να βουτήξουμε βαθιά.

Ας μη μεγαλώνουμε άλλο μοναχικές ψυχές.

Για όφελος των παιδιών μας.

Πηγή: justelectra.gr