Σήμερα, όλοι οι μπαμπάδες –θέλουμε να πιστεύουμε!- έχουν ενεργό ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών τους και όχι διακοσμητικό. Ωστόσο, δεν είναι πολλοί αυτοί που αναγνωρίζουν και θαυμάζουν την γυναίκα τους για τις θυσίες που κάνει καθημερινά, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις δικές της ανάγκες.

Αυτός ο μπαμπάς στο παρακάτω κείμενο αποτελεί εξαίρεση και τα λόγια του είναι τόσο αληθινά που δεν γίνεται να μην συγκινηθούμε.

«Πάντα πίστευα ότι ήξερα τι σημαίνει για μια γυναίκα να γίνεται μητέρα. Όπως και οι περισσότεροι άντρες βίωσα την μητρότητα σαν εξωτερικός παρατηρητής, μέσα από την δική μου μητέρα, την αδερφή αλλά και τις φίλες μου. Άκουγα και έβλεπα και νόμιζα ότι ήξερα!

Ήξερα ότι η φροντίδα ενός νεογέννητου είναι κουραστική και απαιτεί χρόνο. Ήξερα ότι το να γίνεις γονιός απαιτεί θυσίες. Αυτό όμως που δεν ήξερα είναι…πόσα λίγα ήξερα.

Βλέπω τη γυναίκα μου να κοιμάται ελάχιστα. Κάποιες φορές, ακόμη και αν έχει ταΐσει τον γιο μας, εκείνος δεν ησυχάζει με αποτέλεσμα να τον παίρνει αγκαλιά και με υπομονή να τον νανουρίζει για ώρες. Μέχρι να τον ταΐσει ξανά για να κοιμηθεί. Όταν είμαι εκτός σπιτιού, έχει ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό της. Δίνει όλη της την αγάπη και προσοχή στο παιδί μας. Και ας πονάει-είτε από τα τραύματα του τοκετού, είτε από τον θηλασμό. Και ας είναι κουρασμένη και ας βιώνει όλες αυτές τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που φέρνει η γέννα.

Νόμιζα ότι ήξερα. Τώρα όμως που το βλέπω καταλαβαίνω ότι η μητρότητα είναι κράμα από εξάντληση, πόνο, αγάπη και ενσυναίσθηση. Είναι ό,τι πιο όμορφο.

Και αν κάτι έχω μάθει είναι ότι κανένας πόνος και καμία κούραση δεν μπορούν να σταματήσουν τη γυναίκα μου από το να αγαπάει και να αφοσιώνεται με πάθος στον γιο μας.

Μητρότητα σημαίνει δύναμη και αυτό το βλέπω καθημερινά. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω. Και τότε αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ρόλος μου.

Ανακάλυψα ότι η φροντίδα ενός νεογέννητου είναι ''δουλειά'' πλήρης απασχόλησης ή μάλλον 24/7 με μικρά διαλείμματα. Τι μπορώ να κάνω, λοιπόν, για να βοηθήσω;

Για αρχή μπορώ να τον αλλάξω, να τον κάνω μπάνιο και να τον ντύσω.

Μπορώ να τον προσέχω για να ξεκουράσω την γυναίκα μου μου και να αναλάβω την νυχτερινή βάρδια για να μπορέσει να κοιμηθεί.

Το κυριότερο όμως, να την φροντίσω-γιατί η δική της προσοχή είναι στραμμένη στο μωρό.

Να δώσω την αμέριστη προσοχή μου στον μεγαλύτερο γιο μου που είναι 5 χρονών, ώστε να μην νιώθει παραμελημένος.

Να αναλάβω την καθαριότητα του σπιτιού.

Να μαγειρέψω.

Αυτός είναι ο ρόλος μου: να υποστηρίζω την γυναίκα μου. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω την οικογένειά μας, για τον γάμο μας.

Η εσωτερική δύναμη της γυναίκας μου με κάνει καλύτερο πατέρα, αλλά και σύζυγο».

Πηγή: thestir.cafemom.com