Ο μικρός Νικόλας σήμερα έχει τα 4 του γενέθλια και η γνωστή διατροφολόγος Αλεξία Ποταμίτου θυμάται τις δύσκολες στιγμές που πέρασε κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της αλλά και μόλις ήρθε στον κόσμο ο μικρός της γιός.
Διαβάστε πιο κάτω το κείμενο που έγραψε στο προσωπικό της blog:
Αχ αυτός ο Ιανουάριος! Τέτοια περίοδο με πιάνουν οι μελαγχολίες μου... με διακατέχει ένα άγχος και κάθε χρόνο λέω «Φέτος θα είναι η τελευταία χρονιά που θα νιώσω έτσι», μα κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν από τα γενέθλια του Νικόλα νιώθω το ίδιο.
Ταξιδέψαμε στο Λονδίνο όπου ο εξέσιος γιατρός και καθηγητής Νικολαίδης μας καθησύχασε και μας σύστησε ότι έπρεπε να κάνω συχνά υπερηχογραφήματα για να παρακολουθούμε την κατάσταση.
Οι γιατροί αποφασίζουν να τον χειρουργήσουν 2 μέρες μετά τη γέννηση του. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την μέρα! Ώρες ατελίωτης αναμονής και προσευχής έξω από το χειρουργείo… πάντα όμως με τη σκέψη ότι όλα θα πάνε καλά!
Είναι απίθανο το πώς το μυαλό και το σώμα ολόκληρο αντιτάσσει δυνάμεις σε κάθε τι που μας συμβαίνει! Οι ώρες της επέμβασης του Νικόλα κυλούσαν πολύ αργά όπως και όλες οι ώρες που παρέμεινε στην εντατική. Η Θεοδώρα, περίμενε με αγωνία τον μικρό της αδερφό να έρθει στο σπίτι και εμείς μάταια προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε ότι χρειαζόταν ακόμα λίγο χρόνο.
Κάθε φορά που πήγαινα κοντά του σκεφτόμουν το θαύμα της ζωής, τον άγγιζα και παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει την ευκαιρία να του δώσω όλη την αγάπη μου και να με αφήσει να του γνωρίσω το κόσμο.
Η επέμβαση τελείωσε, όλα πήγαν καλά και ο Νικόλας σημείωνε μέρα με τη μέρα εξαιρετική πρόοδο! Τις ελάχιστες ώρες που δεν είμασταν κοντά του στην εντατική τηλεφωνούσαμε συνέχεια για να βεβειωθούμε ότι όλα πήγαιναν καλά. Σε ένα από τα πολλά τηλεφώνηματα η νοσόκομα μας είπε... “Oh Nicholas, the little terrorist! He has been trying to take out the breathing support all morning!!! He is a survivor!”
Περάσαμε απ όλα τα στάδια της μονάδας εντατικής! Τα μάτια μας είδαν και βίωσαν πολλά… Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα… αισιοδοξία, χαρά, συγκίνηση, λύπη, μα πάνω απ’όλα αγωνία!
Θαυμάζω τις νοσοκόμες και τους γιατρούς που βρίσκονται σε τέτοιες μονάδες... θέλει γνώση και τεχνογνωσία να χειρουργάς μικρά ανθρωπάκια, μα θέλει όμως τόλμη και μεγαλοψυχία να ανακοινώνεις στους γονείς πως το παιδί τους δεν τα κατάφερε...
Ας μην πάψουμε να πιστεύουμε στα θαύματα! Ας ακούμε το ένστικτο μας, εμείς οι μανούλες ξέρουμε πάντα τι συμβαίνει μέσα μας και όταν πιστεύουμε σε κάτι, ακράδαντα και δυνατά... γίνεται! Το σύμπαν συνομοτεί υπέρ μας! Στέλνω όλη την θετική μου σκέψη σε όλους του γονείς εκεί έξω που βρίσκονται στην ίδια θέση και την αγάπη μου σε όλους τους γονείς που έζησαν κάτι που δεν είχε αίσιο τέλος!
Εννοείται ότι πολλοί άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς ακόμα και γνωστοί μας υποστήριξαν όλο εκείνο το διάστημα! Χωρίς την αγάπη και την στηριξή τους δεν θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον σύζυγο μου γιατί ήταν ο «βράχος» μου που έβρισκε συνεχώς λύσεις σε όλα τα αδιέξοδα που εμφανίστηκαν στη πορεία μας.
Αφιερωμένο σε όσους πάλεψαν και παλεύουν!
Νικόλα μου ήσουν και θα είσαι για πάντα ο μαχητής μας... Χρόνια Πολλά!
Όλα αυτά φυσικά ανήκουν στο παρελθόν και ο μικρός χαίρει άκρας υγείας. Εμείς του ευχόμαστε Χρόνια πολλά γεμάτα υγεία και πολλές χαρές!
πηγή:alexiapotamitou.com