Είναι νέα, είναι δουλευταρού, λατρεύει τη δουλειά της αφού έρχεται καθημερινά σε επαφή με πολύ κόσμο και έχει τεράστια αδυναμία και στις δυο μεγάλες αγάπες της ζωής της, τα μωρά της. Καμία γυναίκα δεν είναι ίδια με την άλλη και καμία δεν αντιμετωπίζει ένα τόσο σοβαρό θέμα υγείας, όπως τον καρκίνο με τον τρόπο, το πείσμα, την αισιοδοξία και τον δυναμισμό που το αντιμετώπισε η Χαρά Καρεκλά.
Λίγους μήνες μετά που έφερε στον κόσμο το δεύτερο της μωράκι, αισθάνθηκε ένα κουβαράκι. «Πες το ένστικτο, πες το προαίσθημα, ένιωθα πως κάτι κακό θα συμβεί. Και μόλις ένιωσα το κουβαράκι, κατάλαβα πως κάτι άρχιζε, κάτι όχι καλό όμως δεν θα το έβαζα κάτω». Νέα δεδομένα, καινούριες καταστάσεις πριν καλά καλά προλάβει να κρατήσει στην αγκαλιά της το μωράκι της.
«Η πρώτη μου αντίδραση μόλις επιβεβαιώθηκε πώς είχα καρκίνο, ήταν να κλαίω. Συνέχεια και ασταμάτητα. Φίλοι και συγγενείς άρχισαν να μου μιλούν για διάφορους γιατρούς, ένιωθα να πηγαίνω άσκοπα από τον ένα τόπο στον άλλο. Και τότε το πήρα απόφαση. Είπα ότι θα το αντιμετωπίσω μόνη μου. Έκλεισα ραντεβού σε έναν γιατρό που βρήκα και τον επισκέφτηκα. Μπήκα μόνη μου στο χειρουργείο, δεν ήθελα κανέναν άλλον να είναι εκεί. Μόνο εγώ και ο γιατρός μου. Καμιά φορά, οι φίλοι αλλά και οι συγγενείς, άθελα τους ρωτάνε πράγματα που ενοχλούν. Σε αντιμετωπίζουν με οίχτο και αυτό είναι ότι χειρότερο για κάποιον που έρχεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο»
Η Χαρά αποδέχτηκε αμέσως την κατάσταση της. Και δεν το έβαλε κάτω. «Η μαστεκτομή είναι το πιο δύσκολο. Πονάς, δεν μπορείς να κινηθείς. Είχα μόλις γεννήσει και δεν μπορούσα να θηλάζω πια το μωρό μου, ούτε να τα αγκαλιάζω. Ο γιος μου θα πήγαινε πρώτη Δημοτικού και αισθανόμουν ότι ήμουν «απών» σε όλο αυτό».
«Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες και 25 Δεκεμβρίου, τη μέρα που ήθελα να πάω περιποιημένη στην οικογένεια μου για να με δουν ότι είμαι καλά, εκείνη τη μέρα, ξύπνησα και δεν είχα μαλλιά. Ήταν η τελευταία φορά που έκλαψα». Η Χαρά ήταν κυριολεκτικά η χαρά του ογκολογικού. Παρά τους πόνους της και τον ίδιο τον προσωπικό της αγώνα, συνέχιζε απτόητη να σκορπά χαμόγελα και αισιοδοξία.
«Η επιστήμη έχει εξελιχτεί πάρα πολύ. Για αυτό και πλέον ακούμε και για γυναίκες που νίκησαν τον καρκίνο και όχι μόνο για αυτές που έφυγαν. Είναι πολλές οι γυναίκες που τα κατάφεραν να ζήσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Καμιά φορά στο ογκολογικό, όταν έβλεπα μια κοπέλα να είναι αγχωμένη, πήγα και της «μουρμουρούσα» διάφορα για να ξεχνιέται, για να χαμογελάσει. Και τότε, ξεχνούσε τη διαδικασία, έβλεπε τα πράγματα θετικά. Δεν δέχτηκα ποτέ και κανένας να με λυπηθεί. Σκεφτόμουν πως για να το ζω όλο αυτό, σημαίνει πως κάποιος λόγος υπάρχει».
Και ο λόγος αυτός θα σε συγκινήσει: «Αυτό που είμαι σήμερα, η Χαρά που βλέπω σήμερα, αυτό έπρεπε να ήμουν πάντα. Ο νέος μου εαυτός μέσα από την εμπειρία μου με τον καρκίνο, μου πάει και μου αρέσει περισσότερο. Πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου, έγινα άλλος άνθρωπος».
dolce.com.cy
