«O τετράχρονος Kωνσταντίνος δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στα ρούχα της μητέρας του, τα τακούνια και τα καλλυντικά της, στα μακριά μαλλιά, στις κούκλες» λένε αναστατωμένοι οι γονείς του. 

Oι γονείς του Kωνσταντίνου ανησυχούν γι’ αυτή την προτίμηση του παιδιού τους. Δεν έχουν δει άλλα αγόρια να φορούν τα τακούνια της μητέρας τους, ή να βάζουν πετσέτες στα μαλλιά τους για να τα κάνουν μακριά, ή να παίζουν με τις κούκλες της αδελφής τους και αναρωτιούνται αν τελικά φταίνε εκείνοι.

Συνήθως, αυτές οι προτιμήσεις του αγοριού δεν συνδέο€νται απαραίτητα, σ’ αυτή την ηλικία, με μια κατοπινή ομοφυλόφιλη συμπεριφορά. Ωστόσο, το θέμα είναι λογικό να σας απασχολεί και θέλετε να εξετάσετε πού οφείλεται αυτό.

Τα παιδιά προσπαθούν να καθορίσουν το «εγώ» τους σε συνάρτηση με το χώρο, το χρόνο και τους άλλους, μέσα από τις επιδράσεις του οικογενειακού ή του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντός τους. Στην ηλικία των δύο ετών, τα περισσότερα παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν σωστά τις λέξεις «μαμά», «μπαμπάς», «αγόρι», «κορίτσι», έχοντας επίγνωση ότι τα άτομα ανήκουν στη μία κατηγορία ή στην άλλη. Ωστόσο, στην ηλικία αυτή δεν κατανοούν ότι το φύλο είναι ένα σταθερό και μόνιμο στοιχείο της ταυτότητας. Αρχίζουν να συνειδητοποιούν αυτή τη σταθερότητα γύρω στα τέσσερα με πέντε χρόνια. Βάσει του φύλου τους διαλέγουν τα παιχνίδια που θα παίζουν, τα ρούχα που θα φορούν, αλλά και το χτένισμα που θα κάνουν. Από τη στιγμή που θα κατακτήσουν την έννοια της σταθερότητας του φύλου, η ταυτότητα αυτή θα τα ακολουθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους…

Σε κάποιες περιπτώσεις, κατά την ηλικία των τριών έως έξι ετών, τα παιδιά έχουν την τάση να προτιμούν ρούχα και παιχνίδια του αντίθετου φύλου. Συνήθως, αυτό αποτελεί ένα φυσιολογικό πειραματισμό που τα βοηθά να κατανοήσουν το φύλο τους και το φύλο των άλλων, αλλά σύντομα τον εγκαταλείπουν.

Στο παιδί δημιουργούνται προβληματισμοί ή σύγχυση για το φύλο του για διάφορους λόγους, κυρίως όμως όταν υπάρχει έλλειψη γονικού προτύπου του φύλου στο οποίο ανήκει το παιδί –αρσενικό πρότυπο για το αγόρι και θηλυκό για το κορίτσι–, καθώς και της συμπεριφοράς του συγκεκριμένου ρόλου. Αυτό σημαίνει ότι ο γονιός του ίδιου φύλου μπορεί να είναι παρών στη ζωή της οικογένειας, αλλά να μην ασχολείται με το παιδί του και να μην έχει δημιουργήσει μια ουσιαστική σχέση μαζί του. Επίσης, δείχνει ότι δεν είναι ευχαριστημένος με το «ρόλο» του.

Oι γονείς συνήθως νιώθουν παράξενα, κυρίως με το αγόρι τους που προτιμά κοριτσίστικα παιχνίδια, θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο και νιώθουν ντροπή για το παιδί τους.

Πώς θα χειριστείτε το θέμα…

• Αναλογιστείτε πώς ξεκίνησε αυτή η συμπεριφορά του παιδιού. Μήπως κάποια φορά δοκίμασε τα τακούνια της μαμάς και αντιδράσατε με άσχημο τρόπο ή έπαιξε με τις κούκλες της μικρής του αδελφής και ενοχληθήκατε; Μήπως το παιδί βρήκε έναν πιο όμορφο τρόπο, ώστε να σας κεντρίζει το ενδιαφέρον; Είναι, λοιπόν, προτιμότερο να μην δώσετε σημασία. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι μια συνήθεια που εγκαταλείπεται.

• Καλό είναι να του εξηγήσει η μητέρα με ηρεμία ότι δεν θέλει να της «πειράζει» κανείς τα ρούχα ή τα προσωπικά της αντικείμενα• όσο για τις κούκλες, μην σχολιάσετε.

• Nα ενισχυθεί η επικοινωνία του αγοριού με τον πατέρα του. H συστηματική ενασχόληση του πατέρα με το αγόρι, καθώς και η ανάπτυξη κοινών δραστηριοτήτων θα βοηθήσουν το αγόρι να ταυτιστεί μαζί του

• Να δημιουργήσετε τις προϋποθέσεις, ώστε να κάνει το παιδί σας παρέα κυρίως με συνομήλικα αγόρια.

• Aν εξακολουθούν οι προβληματισμοί σας, ίσως η βοήθεια από κάποιον ψυχολόγο να σας δώσει διεξόδους.akappatou.gr