Όταν με ρωτούν πόσα παιδιά έχω, απαντώ πάντα «μόνο» ένα. Έπειτα σκέφτομαι γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη «μόνο» όταν δεν ήθελα πραγματικά να το κάνω. Η αλλαγή στις εκφράσεις των ανθρώπων όταν λέω ότι έχω «μόνο» ένα παιδί είναι τόσο μοναδική και εξίσου αξέχαστη. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να διαβάσω με σαφήνεια τι λένε τα πρόσωπά τους.

Βρίσκω τον εαυτό μου να κρυφοκοιτά στο μυαλό των άλλων γονέων που έχουν περισσότερα από ένα παιδί και σκέφτομαι αν αναρωτιούνται πόσο ευκολότερη είναι η ζωή μου, πόσο λιγότερα χρήματα πρέπει να αποταμιεύσω για το πανεπιστήμιο του παιδιού μου ή πόσο περισσότερο χρόνο έχω. Συχνά με θεωρούν εγωίστρια ή τεμπέλα, ή απλά αμφιβάλλουν για τη γονιμότητά μου ως γυναίκα.

Δεν θα έπρεπε να με ενοχλεί λέω συνεχώς στον εαυτό μου, ενώ κοιτάζω τις πολυμελής οικογένειες τους. Θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο τα τρία ή τέσσερα παιδιά εγκαθίστανται σε διάφορα μέρη του αυτοκινήτου τους, προτού απομακρυνθούν από το σχολικό κτίριο. Υπάρχει πολύς χώρος στο δικό μου  αυτοκίνητό… Είναι κακό αυτό;

Το μισούσα όταν ο γιος μου έπρεπε να γράψει εκθέσεις με τίτλο «Γράψε ένα δοκίμιο για τον αδερφό σου ή την αδερφή σου». Πάντα το άλλαζα και το μετέτρεπα για έναν φίλο ή έναν ξάδερφο. Ο δάσκαλος δεν ξέρει, διαβεβαίωνα το γιο μου. Αλλά πραγματικά, δεν ξέρουν ότι υπάρχουν μοναχοπαίδια; Εκνευριζόμουν πολύ με όλα αυτά!

Νομίζω ότι έχω προετοιμαστεί για να αισθάνομαι ένοχη που έχω «μόνο» ένα παιδί, γιατί του στερώ την παρέα των αδελφών. Φέρνω το βάρος να μην του επιτρέψω να έχει την ευχαρίστηση να έχει ένα άλλο παιδί να μπαίνει στο κρεβάτι μαζί του, να μοιράζεται ή να παλεύει για τα παιχνίδια, να μοιράζεται το χώρο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ή να ουρλιάζει, να κλαίει και να έχει εκρήξεις θυμού με κάποιον που δεν είναι οι γονείς του. Δεν του έδωσα την εμπειρία οποιασδήποτε άλλης οικογενειακής σχέσης εκτός από τους γονείς του. Δεν του επέτρεψα να μεγαλώσει κανονικά;

«Η αδελφική σχέση είναι στην πραγματικότητα ένα από τα καλύτερα οχήματα για να μάθουν πώς να περιηγούνται σε αγώνες σχέσεων και να μάθουν για την επίλυση των συγκρούσεων καθώς μεγαλώνουν, με αποτέλεσμα πολλά μοναχοπαίδια να χάσουν την ευκαιρία αν δεν κοινωνικοποιηθούν εκτενώς με άλλα παιδιά ή συγγενείς». Τα λόγια από αυτό το άρθρο για την Psychology Today έμειναν στο μυαλό μου σαν λόγια από τη Βίβλο. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να φέρεται σωστά στους φίλους του και μιλάω συνεχώς με άλλους γονείς για να βρισκόμαστε συχνά. Σχολικές διακοπές, σχόλασμα από νωρίς, απεργίες καθηγητών – πάντα κάποιο παιδί θα ήταν διαθέσιμο να παίξει με τον γιο μου, ακόμα κι αν δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει ο γιος μου. Ως γονέας, έπρεπε να συμπληρώσω τα κενά του με μια κοινωνική ζωή που θα κάλυπτε το κενό του αδερφού.

Επιλέγω να μην εξηγήσω γιατί δεν έκανα περισσότερα παιδιά, αλλά πιστεύω ότι πάντα προσπαθώ να καλύψω τα κενά που ίσως υπάρχουν. Όχι, ο γιος μου δεν έχει διαρκή παρέα στο κρεβάτι για να συνομιλούν κάθε βράδυ. Όχι, δεν χρειάζεται να μοιράζεται τον υπολογιστή του, τα βιντεοπαιχνίδια του ή τα σνακ. Αλλά συμπεριφέρεται καλά και είναι φιλικός, και ξέρει να μοιράζεται και να δίνει, όταν χρειάζεται. Υποθέτω ότι αυτό δείχνει ότι είναι εντάξει, σωστά;

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για γονείς. Δεν υπάρχει τύπος για την ανατροφή ενός παιδιού ή δώδεκα παιδιών στο ίδιο σπίτι. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι τα παιδιά με ένα ή περισσότερα αδέλφια θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι με κάποιον τρόπο.

Έχω μάθει ότι κάθε παιδί χαράζει το δικό του πεπρωμένο. Ο γονέας μπορεί μόνο να παρέχει την απαραίτητη βοήθεια.

Πηγή: babyradio.gr