Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κάποια στιγμή ακούσει την πεποίθηση πως «το παιδί ενώνει το ζευγάρι». Στο άρθρο αυτό, όμως, θα διαπιστώσουμε μαζί πως προτού το ζευγάρι χτίσει έναν ακόμη πιο βαθύ και ουσιαστικό δεσμό μετά την απόκτηση του παιδιού, η σχέση θα δοκιμαστεί.

Συγκεκριμένα, θα δοκιμαστεί η ωριμότητα των προσωπικοτήτων αλλά και της ίδιας της σχέσης, η συνοχή και η ποιότητα της επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι αλλά και η προσαρμοστικότητα των συντρόφων στα νέα δεδομένα. Ο ερχομός του παιιδού, φέρνει ένα πελώριο κύμα αλλαγών και κάθε μα κάθε ζευγάρι θα βιώσει το απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο άγχος προσαρμογής, μέχρις ώτου εξοικειωθούν με την νέα κατάσταση και βρουν τις καινούριες ισορροπίες τους μέσα σε αυτή.
Αξίζει να σημειωθεί, πως το χρονικό σημείο κατά το οποίο φαίνεται να ξεκινούν οι εντάσεις βιβλιογραφικά, είναι ο 3ος μήνας μετά την γέννηση του παιδιού.

Ας δούμε όμως τις κύριες αιτίες συγκρούσεων ανάμεσα στα ζευγάρια, λίγες μόνο εβδομάδες μετά την απόκτηση του παιδιού:

1. Ποιος κουράζεται περισσότερο;

Μια διαμάχη ανάμεσα στο ζευγάρι που φαίνεται να αντέχει στο πέρασμα του χρόνου, κατά τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού. «Ποιος ασχολείται περισσότερο με το παιδί;», «ποιος κοιμάται περισσότερο το βράδυ;» και συνολικά «ποιος κουράζεται περισσότερο;».

Ειδικά κατά τις πρώτες εβδομάδες ή και τους πρώτους μήνες κατά τους οποίους η μητέρα θηλάζει, υπάρχει μια σαφής ανισορροπία χρόνου ενασχόλησης με το βρέφος, μεταξύ των γονιών, που φέρνει συχνά τη μητέρα σε μια ανταγωνιστική θέση απέναντι στον πατέρα, τον οποίο χρεώνει ως «απόντα».

 
Ο πατέρας από την άλλη, συχνά υποτιμά την υπερβολική κόπωση της νέας μαμάς λέγοντάς της «όλη μέρα σπίτι είσαι, έχεις χρόνο να ξεκουράζεσαι».

Φυσικά, υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου οι ρόλοι δεν είναι τόσο σαφείς – ο πατέρας μπορεί να είναι άνεργος και η μητέρα ενδέχεται να έχει επιστρέψει εξαιρετικά γρήγορα στην εργασία της. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι συγκρούσεις γύρω από το τι προσφέρει ο καθένας αλλά και το τι «θα έπρεπε» να προσφέρει, γιγαντώνονται, δοκιμάζοντας ακόμη περισσότερο την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα του ζευγαριού.

2. «Δεν το κάνεις σωστά!»

Μια φράση που, κατά κύριο λόγο, θα ακούσουμε από τη μητέρα. Μια μορφή κριτικής στον πατέρα που ενδεχομένως να είναι πιο άτσαλος στο πιάσιμό του, πιο ατσούμπαλος στο παιχνίδι του, πιο ανοργάνωτος στο τάισμα και στο μπάνιο, χωρίς όλα αυτά να αφαιρούν το παραμικρό από την υπέρμετρη αγάπη που έχει και εκείνος να προσφέρει στο παιδί.

Ακόμη κι αν δεν γίνεται με τον τρόπο που η μητέρα θα ήθελε, η συνεισφορά του συζύγου και πατέρα, στις στιγμές που μπορεί να βοηθήσει, είναι εξαιρετικά σημαντική, ξεκουράζοντας την μητέρα μα κυρίως χτίζοντας τον πολύτιμο δεσμό με το παιδί του, που ξεκινά να διαμορφώνεται από την πρώτη ημέρα της ζωής του.

 
Σε αυτό το σημείο, η ίδια η μητέρα χρειάζεται να δώσει χώρο στον μπαμπά, να ενθαρρύνει την ενασχόλησή του με το βρέφος αλλά και την ανάμειξή του σε κάθε τι που αφορά την φροντίδα του παιδιού. Η κριτική, η υποτίμηση, ο παραγκωνισμός του πατέρα προκύπτει από μια ελεγκτική και συγκεντρωτική στάση της μητέρας και οδηγεί εκείνη σε περισσότερο άγχος και μοναξιά και εκείνον σε μεγαλύτερη απόσταση.

3. «Εμείς, πότε θα επιστρέψουμε στην ερωτική ζωή που είχαμε;»

Ένα σημαντικό θέμα σύγκρουσης για τους νέους γονείς είναι και το σεξ, με την μητέρα συχνά να επικεντρώνεται στον νέο απαιτητικό ρόλο της και τον πατέρα να αναρωτιέται «πότε θα επιστρέψουμε στο σεξ που κάναμε πριν το παιδί;».

 
Η αλήθεια είναι, και χρειάζεται καταρχήν να γίνει αποδεκτή από το ζευγάρι, πως μετά το παιδί δεν επιστρέφουμε στην ερωτική ζωή που είχαμε πριν την απόκτησή του, αλλά διαμορφώνουμε μαζί μια νέα κατάσταση, μια νέα ερωτική αλληλεπίδραση με άλλη δυνατότητα χρόνου, ξενοιασιάς, χώρου αλλά και διάθεσης.

Η νέα μητέρα, για τους πρώτους δύο μήνες περίπου θα είναι σωματικά και ψυχικά αφοσιωμένη στο βρέφος, ενώ το σώμα της θα επανέρχεται σταδιακά ώστε να είναι και πάλι έτοιμο για μια σεξουαλική επαφή.

Ο πατέρας δείχνει να μην επηρεάζεται ιδιαιτέρως κατά την λοχεία ως προς την ερωτική του επιθυμία, ιδιαιτέρως αν δεν έχει υπάρξει σημαντική αλλαγή εικόνας σώματος της συντρόφου.

Φυσικά, η παραμέληση που μπορεί να λαμβάνει, η κριτική που αναφέρθηκε παραπάνω αλλά και η αδιαφορία της ίδιας της γυναίκας για τον σεξουαλικό της ρόλο, ενδέχεται να οδηγήσουν και τον ίδιο σε ένα ερωτικό «πάγωμα».

Το ζευγάρι χρειάζεται να κουβεντιάσει, να διατηρήσει το ερωτικό του άγγιγμα ακόμη και χωρίς διείσδυση σε πρώτο επίπεδο, να κρατήσει τα φιλιά του, την σεξουαλικότητά του. Σταδιακά, μαζί, θα διαμορφώσουν μια νέα σεξουαλική δυναμική και θα μπορούν και πάλι να απολαμβάνουν την ερωτική τους επαφή.

4. «Ποιο είναι το «σωστό» για το παιδί;»

Αυτό το ερώτημα εμπεριέχει πολλά επιμέρους ερωτήματα που μπορούν να αποτελέσουν πεδίο σύγκρουσης από πολύ νωρίς, ξεκινώντας από το αν τρώει αρκετά το παιδί, αν το ντύνουμε «σωστά» μέσα και έξω από το σπίτι, αν το κάνουμε μπάνιο όσο συχνά και όση ώρα θα έπρεπε και φυσικά τα ερωτήματα αλλά και οι ενδεχόμενες διαφωνίες ανάμεσα στο ζευγάρι, πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός.

«Μα για ποιο λόγο διαφωνούμε σε τόσα σημεία;», με ρωτάνε συχνά στο γραφείο. Η απάντηση είναι πως είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές πεποιθήσεις, τις οποίες κουβαλάμε από τις οικογένειες καταγωγής μας, αλλά και με διαφορετικές προσωπικότητες.

 
Οι διαφωνίες μας είναι απολύτως φυσιολογικές και αναμενόμενες. Η πρόκληση είναι το να μπορούμε να τις επικοινωνούμε αποτελεσματικά, με σεβασμό και κατανόηση για τη θέση του άλλου αλλά και με ευελιξία ώστε να συναντηθούμε «κάπου στην μέση».

Φυσικά, εδώ θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και ώριμοι ως σύντροφοι να οριοθετήσουμε τις φωνές των «σημαντικών τρίτων», συνήθως των γονιών, που θα έχουν και εκείνοι την δική τους γνώμη για όλα τα παραπάνω και συχνά, θα την υπερασπίζονται με ιδιαίτερη θέρμη. Πάντοτε ακούμε, φιλτράρουμε, και εάν κάτι μας απασχολεί το φέρνουμε σε συζήτηση στη σχέση μας με θετικότητα και ανάγκη επικοινωνίας.

Ο ερχομός του παιδιού σηματοδοτεί το πέρασμα από μια δυαδική σε μια τριαδική σχέση με νέους ρόλους αλλά και νέες ισορροπίες, πολλές ευθύνες, σημαντική κούραση και επακόλουθες συγκρούσεις ανάμεσα στο ζευγάρι.

Το μοίρασμα των ευθυνών, ένα πρόγραμμα ύπνου κατά το οποίο οι σύντροφοι φροντίζουμε ο ένας για την ξεκούραση του άλλου, ο (έστω και ελάχιστος) προσωπικός μας χρόνος αλλά και λίγες στιγμές αποκλειστικά για το ζευγάρι έρχονται να δυναμώσουν τη σχέση μας αλλά και εμάς τους ίδιους.

Και φυσικά, μην ξεχνάτε, τα «έξυπνα συστήματα» ζητούν βοήθεια! Ζητάμε την βοήθεια ανθρώπων που εμπιστευόμαστε και δεν εγκλωβιζόμαστε σε μια ανάγκη να αποδείξουμε πώς «εμείς μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι».

Είμαστε πάντοτε δίπλα στα παιδιά μας, δίχως να ξεχνάμε τη σχέση μας, που αποτελεί τον πυρήνα της οικογένειας αλλά και συναισθηματική τροφή για εμάς!

Πηγή: mothersbird.gr