Όταν είμαστε θυμωμένοι διαρκώς, πώς γίνεται το παιδί μας να μην είναι;

Όλο και πιο συχνά βλέπει κανείς παιδιά θυμωμένα, παιδιά με μια μόνιμη οργή στο πρόσωπο. Παιδιά που βρίζουν ή χτυπούν το ένα το άλλο με την παραμικρή αφορμή.

Όταν όμως ο δάσκαλος θα βάλει τις φωνές στο παιδί επειδή χαζεύει, ο γονιός επειδή δεν διαβάζει, τότε πώς είναι δυνατόν να απαιτούμε από το παιδί να μην είναι θυμωμένο και επιθετικό;

Τα παιδιά έχουν συνηθίσει τόσο πολύ να ακούν φωνές και αρνητικούς χαρακτηρισμούς, ώστε πράγματι μοιάζει να μην λειτουργούν καλά με κάποια άλλη συμπεριφορά. "Αν δεν φωνάξω δεν με ακούει", μου είπε πρόσφατα μια μητέρα.

Ναι, αλλά γιατί; Ποιος εκπαίδευσε τόσο άσχημα το παιδί; Γιατί ένα παιδί να να ανταποκρίνεται καλύτερα στις φωνές απ ' ότι στη λογική και ήρεμη επιχειρηματολογία;

Ας αναλογιστούμε λίγο τι εικόνα δίνουμε καθημερινά στο παιδί μας. Δεν φαινόμαστε διαρκώς βιαστικοί , ανυπόμονοι, αγχωμένοι και εκνευρισμένοι; Και όχι μόνο εμείς οι γονείς, που έχουμε τη δικαιολογία ότι συναντάμε τα παιδιά μας μετά τη δουλειά, όταν είμαστε κουρασμένοι. Αλλά και οι επαγγελματίες εκπαιδευτικοί και προπονητές, οι οποίοι δεν έχουν καμία δικαιολογία για τις φωνές τους, αφού αυτή είναι η δουλειά τους.

Όταν, λοιπόν, ένα παιδί συνηθίζει να υπακούει μόνο με φωνές , όταν εισπράττει διαρκώς παρατηρήσεις και γκρίνια, όταν βλέπει γύρω του διαρκώς μουτρωμένα πρόσωπα, τότε είναι παράξενο που γίνεται επιθετικό, που έχει μόνιμο θυμό;

H λειτουργική διαχείριση του θυμού είναι κάτι που διδάσκεται. Και προφανώς έχουμε την ευθύνη να το διδάξουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στο παιδί μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο της παιδοψυχολόγου Σοφίας Ανδρεοπούλου «Γονείς ακούστε μας» , εκδόσεις διόπτρα.

Πηγή: mothersblog.gr