Ξύπνησα μέχρι τις κραυγές ενός πεινασμένου μωρού δίπλα μου με την μυρωδιά της γαστρεντερίτιδας και την πρωινή αναπνοή να διεισδύει από τους πόρους μου. Δεν μπορούσα να κοιτάξω ευθεία και αισθανόμουν ότι θα πέσω κάτω καθώς μετέφερα το μωρό, σχεδόν 6 μηνών,  στο παιδικό δωμάτιο, όπου η μικρή μου οικογένεια μαζεύετε τα πρωινά του Σαββάτου για φαγητό και αλλαγές πάνας.

Η 2χρονη μου έτρωγε το πρωινό της στον καναπέ, κουλουριασμένη στο στήθος του συζύγου μου. Καθώς περνούσα από μπροστά τους, έβλεπα τα χείλη του να της λένε κάτι, αλλά δεν έδωσα σημασία καθώς έπεσα στην άλλη πλευρά του καναπέ για να ταΐσω το μωρό.
Δεν είχα τη δύναμη να σηκώσω το μπουκάλι που άντλησα στη μέση της νύχτας. Απλώς ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να γυρίσω πίσω στο κρεβάτι μου. Είμαι υπερήφανη γιατί είμαι πάντα παρών και δεν λείπω ούτε στιγμή από κοντά τους, αλλά το μόνο που ήθελα να κάνω αυτή την ημέρα ήταν ο ύπνος. Αισθανόμουν τόσο άσχημα. 

Η πραγματικότητα είναι όταν είστε ο κύριος φροντιστής της οικογένειάς σας, δεν μπορείτε να αρρωστήσετε, ούτε καν το σαββατοκύριακο! Είμαι ο αρχηγός του μητρικού πλοίου και χωρίς τον καπετάνιο, όχι μόνο το πλοίο, αλλά και όλοι οι επιβάτες του κινδυνεύουν να βυθιστούν, ευάλωτοι στο χάος.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο – αυτό το Σαββατοκύριακο μου έδωσε κάποια προοπτική για το πώς ΔΕΝ θα μπορούσα ποτέ να είμαι μια καλή μαμά πριν από 5 χρόνια όταν αγωνιζόμουν με διατροφικές διαταραχές. Τότε είχα περιορισμένη ενέργεια – ένα αδύναμο, χυμώδες και μερικές φορές παράλογο κέλυφος του εαυτού μου. Δεν μπορούσα να εκφράσω συναισθήματα και συχνά έλεγα «όλα είναι εντάξει» όταν αυτό ήταν το πιο μακρινό πράγμα από την αλήθεια και το μικροσκοπικό μου σώμα ήταν η απόδειξη. Η νέα μου ικανότητα να εκφράσω τα συναισθήματα και την εμπειρία μου φαίνεται στο σώμα μου μετά την εγκυμοσύνη. Εννοώ οτι ένα από το στήθος μου (το αριστερό που έχει υπερπαραγωγή γάλακτος) κρέμεται κάτω από το άλλο από το θηλασμό δύο μωρών  – είναι πολύ έντονο! Μετά από αυτό το σαββατοκύριακο που ήμουν άρρωστη, εκτιμώ αυτό το σώμα περισσότερο από ποτέ και δεν θα το άλλαζα για τίποτα!

Τα χέρια μου κουβαλούν το παιδί μου πάνω και κάτω – όλα τα 12  κιλά της. Τα μαλλιά της είναι άγρια και οι μπούκλες αναπηδούν ακατάστατα στο κεφάλι της. Χαμογελάω καθώς γελάει δυνατά και πέφτει στο στήθος μου. Τα χέρια μου έχουν σάρκα πάνω τους. Δεν είναι τα γυμνά κλαδιά που ήταν κάποτε και χρησιμεύουν ως συμπλήρωμα στους νέους μου μύες που μου δίνουν τη δύναμη να μεταφέρουν τις κόρες μου – μερικές φορές και τις δύο ταυτόχρονα. Για το λόγο αυτό, δεν θα τα άλλαζα.

Τα πόδια μου περπατούν πάνω και κάτω από τις σκάλες όταν ξεχνώ κάτι: μια πιπίλα, ένα μπουκάλι, ενα καλτσάκι, το ξεσκονόπανο κ.λπ.

 
«Ω, αγάπη μου, ξέχασα τις κάλτσες σου πάνω», λέω στη 2χρονη μου και φεύγω γρήγορα να τις φέρω.

Παριστάνω το αλογάκι και την έχω στην πλάτη μου όλη μέρα και πολλές φορές τρέχουμε γύρω γύρω από το καρεκλάκι της καθώς μου φωνάζει «πιάσε με, πιάσε με!».  Καθαρίζω ολόκληρο το σπίτι ,με την μικρή μέσα στο μάρσιπο και την 2χρονη μου στην πλάτη μου! Τα πόδια μου είναι δυνατά και τα χρειάζομαι – και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα! 

Καταλαμβάνω χώρο. Είμαι άνθρωπος τόσο στη σάρκα όσο και στον εγκέφαλο. Αυτός ο χώρος που καταλαμβάνω είναι το σώμα ενός ατόμου που είναι μητέρα – ενός ατόμου που έχει το προνόμιο να δημιουργήσει δύο εκπληκτικές μικρές γυναίκες. Δύο γυναίκες που ελπίζω να είναι γενναίες και πραγματικά ισχυρές στις αισθήσεις τους. Εκτιμώ αυτόν τον χώρο που καταλαμβάνω. Αυτό με στηρίζει – και εμένα και τα παιδιά μου. Και γι ‘αυτό, δεν θα το άλλαζα με τίποτα!

Πηγή: babyradio.gr